روزها از پی هم می آیند و می روند، برخی روزها پرخبرند و گاهی نیز روزها می گذرد و خبری در شهر نیست، گاهی با نگارش برخی اخبار شاد می شوی و گاهی اشک در چشمانت حلقه می زند و آرزو می کنی ای کاش می شد هیچ وقت این خبر تیتر نمی شد.
به گزارش مهر ، گاهی حوادث جالبی برای یک خبرنگار اتفاق می افتد و دلش می خواهد بنویسد اما نمی تواند، دنیای پرماجرایی در پس انتشار هر خبر برای خبرنگاران وجود دارد و شاید همین امر موجب شده تا صمیمیت میان خبرنگاران در مقایسه با دیگران بیشتر باشد و صمیمیتی وصف ناپذیر میان آنان موج بزند.
برای اهالی خبر، شنیدن، نوشتن، تحلیل، تفسیر و گرفتن لحظه ای خبر، جزو لاینفک زندگی روزانه است. یک خبرنگار نمی تواند بدون برگه خبر به سفر برود و دنبال سوژه های خبری نباشد.
خبرنگار ناچار است چشمانش را بیشتر از دیگران باز کند تا هر آنچه دیگران به آن توجه نمی کنند، ببیند و آنرا خبر کند.
در دنیای فناوری اطلاعات و موج حکومت رسانه ها بر جوامع، نقش خبرنگاران به عنوان یک نقش کلیدی مطرح است و وظیفه اطلاع رسانی که بر دوش این افراد گذاشته شده است وظیفه خطیری است.
خبرگزاریهای ناشناخته تر اما جدی تر از دیگر رسانه ها
امروز در دنیای مطبوعات و رسانه های مکتوب و غیرمکتوب به رغم تمامی پیشرفتها، رسانه های غیرمکتوب جایگاه واقعی خود را در بین عموم افراد جامعه پیدا نکرده اند و این گونه رسانه ها تنها در میان خواص، روشنفکران و افراد تحصیل کرده جامعه از جایگاه ویژه ای برخوردارند.
البته ممکن است این مشکل در پایتخت برای خبرنگاران چندان مشهود نباشد اما خبرنگاران محلی همواره با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند.
حال آنکه باید با فرهنگسازی و معرفی فعالیتها و تاثیرگذاری رسانه های غیرمکتوب در جامعه می توان بیش از پیش زمینه شناسایی آنها را برای افراد جامعه فراهم کرد.
در حال حاضر در کشور بخش عمده ای از کار تولید در لحظه اخبار و انتشار آن بر عهده خبرگزاریهاست و با وجود فضای رقابتی حاکم بر این رسانه های خبری، شاهد هستیم که هر یک تلاش می کنند تا در تازگی و سرعت انتشار از دیگری پیشی بگیرند.
یکی از استادان دانشگاهی در این زمینه می گفت: این خبرگزاریهای مظلوم که چندان هم عامه آنها را نمی شناسند منبع تولید بسیاری از خبرهای مهم و کلیدی هستند چرا که در عین ناشناخته بودن روزنامه ها به آنها اعتماد بسیار دارند و در یافتن اخبار بسیار سریعتر از دیگران عمل می کنند.
وی معتقد است که هر چه خبر مهم و کلیدی در جامعه شنیده می شود از سوی خبرگزاریها انتشار می یابد و روزنامه ها دنباله روی خبرگزاریها هستند
اما با وجود همه این موارد، هنوز کار خبرگزاریها در مقایسه با نشریات و روزنامه ها از جایگاه شناخته شده ای در جامعه برخوردار نیست.
به عنوان نمونه هنوز بعضی مسئولان از برخی خبرنگاران خبرگزاریها حین مصاحبه می پرسند خبر ما در کدام روزنامه چاپ می شود، یا با تعجب بیان می کنند چاپ نمی کنید پس چه می کنید؟
مشکل دیگر بیشتر این قبیل خبرنگاران هنگامی شدت می یابد که پس از توجیه فرد مذکور در خصوص نحوه کار خبرگزاری به دنبال چگونگی قرار گرفتن خبر فوق بر روی سایت وقتی آدرس سایت داده می شود برخی به گونه ای برخورد می کنند که گویا تاکنون انگشتانشان به صفحه کیبورد کامپیوتر LCD شیک روی میز کارشان نخورده و پا به دنیای اینترنت نگذاشته اند.
اگرچه با مرور زمان و حرکت به سمت خدمات الکترونیک در کشور شاهد افزایش روز افزون کاربران اینترنتی هستیم، اما در کشورهای در حال توسعه نظیر ایران گویی استفاده از ابزارهای نوین همواره با نوعی ترس همراه است.
کمبود آموزشهای همگانی برای افراد جامعه جهت آشنایی با پایگاههای خبری و اطلاع رسانی، نظیر خبرگزاریها از جمله عوامل بروز این گونه کم آگاهی در میان افراد جامعه است.
از طرف دیگر در معرفی خبرگزاریها به مسئولان ادارات، روابط عمومی ها نیز نقش تاثیرگذاری دارند اما متاسفانه به دلیل اینکه به حوزه روابط عمومی در نظام اداری کشور و در برخی سازمانها و ادارات محلی به دید یک حرفه تخصصی نگاه نمی شود، اغلب افرادی غیرمتخصص به عنوان مدیر روابط عمومی قرار می گیرند و عدم آشنایی این افراد با حرفه خبر و وظیفه خبرنگاران گاهی مشکلاتی را برای تمامی خبرنگاران ایجاد می کند.
خبرنگاران پشت درهای بسته
مشکلات برای خبرنگاران کم نیست، گاهی که با شتاب و عجله فراوان سعی دارند تا خود را به یک جلسه مهم برسانند و هنگام ورود از داخل شدن آنها به جلسه ممانعت می شود و بالاخره پس از چندبار بالا و پایین رفتن از پله های اداره فوق و گزینش و ارائه کارت خبرنگاری و معرفی نامه وقتی به جلسه می رسی که دیگری خبری نیست و جلسه تمام شده است.
البته بر عکس این هم اتفاق می افتد چه بسیار زمانهایی که پشت میز کنفرانس خبری همه خبرنگاران ساعتها منتظر می مانند و دعوت کنندگان خود با تاخیر بسیار در جمع خبرنگاران حاضر می شوند و اصلا خود این موضوع سبب شده است تا برخی خبرنگاران در زندگی روزمره خود نیز با الگو گرفتن از تاخیر در برنامه های خبری و تاخیر مدیران همیشه با تاخیر سر قرارهای شخصی خود حاضر شوند.
به رغم تمامی مشکلات پیش روی خبرنگاران گاهی حوادث جالب خاطره انگیزی نیز برای آنان رخ می دهد که در دفتر خاطرات خبری آنان تا همیشه ماندگار است.
مثل زمانی که با عجله سر برنامه مهمی حاضر می شوی و وقتی در کیفت را باز می کنی و متوجه می شوی یا خودکار به همراه نداری یا کاغذ سفیدی وجود ندارد و میز جلسه هم عاری از هر گونه قلم و خودکار است با شرمندگی تمام بالاخره با مدد دیگر همکاران خبرنگار با عاریت گرفتن قلم و کاغذی به نگارش خبر می پردازی.
گاهی شرایط و زمان نوشتن را نداری و به واکمنهای قدیمی و ریکوردرهای جدید اعتماد می کنی و با خیال راحت روی صندلی جلسه می نشینی به امید اینکه نوارت در حال چرخش و دستگاهت در حال ضبط صحبتهاست غافل از اینکه یا باتری و نوار تمام شده است یا اصلا مطلبی ضبط نشده است که آن وقت است که اگر کمک همکار خبرنگارت برای گرفتن خبر نبود معلوم نبود چه تنبیهی از سوی دبیر خبر انتظارت را می کشید.
خاطره های جالب به همین جا ختم نمی شود، پذیرایی از جمله قسمتهای جدانشدنی هر جلسه ای است و معمولا خبرنگاران پرکار از این قسمت جلسه بی بهره اند و باید تنها بنویسند و البته در حین نوشتن می توانند صحنه نوشیدن و خوردن میوه های روی میز را از سوی سایر حاضران در جلسه تماشا کنند البته این امکان برای آنها نیز فراهم است که پذیرایی شوند اما این کار، به جاماندن از خبر و سوخت شدن اخبار نمی ارزد.
پیش می آید بر هر خبرنگاری که در پی پیدا کردن محل برنامه ای کوچه ها و خیابانها را یکی پس از دیگری می چرخد وعاقبت ممکن است هرگز محل برنامه را پیدا کند.
این روزها که تلفنهای اعتباری دامن خبرنگاران را نیز گرفته است مشکل وقتی دوچندان می شود که در حد تک زنگ زندن نیز اعتباری نداری و باید ...
به راستی که سراسر شور و هیجان است این کار خبر و خبرنگاران و لذتش آنجاست که با طرح مشکلی از سوی خبرنگاران و پرداختن به آن، مسئولی در پی رفع مشکل برمی آید و لبخند ناشی از رضایت بر لبهای مردم نقش می زند و این بزرگترین هدیه و پاداش برای هر خبرنگاری است.
خبرنگار خود می داند که گاهی قلم او می تواند تاثیری بیش از خون یک شهید داشته باشد و با دانستن این رسالت هرگز از بیان حقایق دریغ نمی کند و صداقت و رعایت اصول خبری را سرلوحه کار خود قرار می دهد و باشد تا روزی را شاهد باشیم که اصحاب قلم و رسانه به جایگاه و حقوق واقعی خود برسند.
